Religie in Frankrijk

Frankrijk is van oudsher een katholiek land. De kerstening begon al voordat keizer Constantijn een einde maakte aan de vervolging van de Christenen in het Romeinse rijk (313, Edict van Milaan). Met de doop van koning Clovis I in 496 begint eigenlijk de christelijke geschiedenis van het gebied dat later 'Frankrijk' is gaan heten. In de eeuwen die volgen krijgt de Kerk een zeer grote invloed. De relatie met de Heilige Stoel werd door de eeuwen heen steeds op de proef gesteld. Hoezeer kerk en staat ook verbonden waren, steeds waren er koningen en keizers die zich boven de Goddelijke almachtigheid plaatsten. Frankrijk kende verscheidene godsdienstoorlogen en evolueerde ten slotte naar een scheiding van kerk en staat.

Godsdienst in Frankrijk is toegestaan door de Verklaring van de rechten van de mens en de burger van 1789, zolang haar "manifestatie de openbare orde niet verstoort" die wordt gevolgd door het Centraal Bureau voor Cults gecreëerd door de wet van scheiding van Kerken en de staat van 9 december 1905 maken van Frankrijk een seculiere staat. Sinds deze scheiding heeft de Franse Republiek geen staats- of officiële religies meer.

Zolang het gezicht niet wordt verborgen, is het dragen van religieuze tekens niet verboden, behalve voor agenten van openbare diensten en binnen scholen. De leer van de catechismus is toegestaan in privéscholen maar niet in openbare scholen. De privaatonderwijs mag niet meer dan 20% van de leerlingen hebben (80% voor openbaar onderwijs).^[1] Clerici hebben het recht om les te geven aan de universiteit (hoger onderwijs) maar niet op de openbaar lagere en middelbare vestiging, gereserveerd voor de leken.

Het toenemende aantal nieuwe sekten heeft Frankrijk gedwongen om een organisatie op te richten genaamd Interministeriële missie voor de waakzaamheid en strijd tegen sectarische uitwassen (MIVILUDES).

1. ↑ (fr) de Gaulmyn, Isabelle, Un prêtre à la tête de l'université de Strasbourg. franceinter.fr (25 september 2018). Geraadpleegd op 17 december 2016.